Lies Demeyer (uit Vinderhoute bij Lievegm) is een dame van veel en verscheiden talenten. Muziek is, naast fotografie, haar grote hobby. Niet alleen heeft ze een brede muzikale interesse, ze speelt diverse instrumenten en zingt. Hoewel ze haar leven doorbrengt in een rolstoel heeft ze zich zo georganiseerd dat dit haar onafhankelijkheid en mobiliteit slechts ten dele inperkt. We zouden zelfs zeggen: het is het omgekeerde, want ze hep van elk nadeel een voordeel gemaakt. We kennen haar al bijna twintig jaar maar geregeld verbazen we ons nog over haar initiatief en vindingrijkheid. Er is over haar, over het medisch gevecht waar ze moest door spartelen, geruime tijd geleden een boek geschreven, (vandaar één van haar bijnamen, ‘Titanium Girl’), zeer lezerswaardig, maar helaas al lang uitverkocht.

Ze ergert zich mateloos aan het feit dat niets in onze maatschappij rekening lijkt te houden met de beperkingen waar iemand in een rolstoel mee te kampen heeft. Als je Gent kent, waar een groot deel van Lies’ leven zich afspeelt, dan weet je welke hindernissen zich constant aandienen, en dat zijn lange niet alleen de wereldberoemde Gentse voetpaden (geen twee tegels of kasseien liggen er vlak! Een ‘cobblestone fiasco’, zingt Fernant Zeste), maar het is, laten we wel wezen, een nationaal, zelfs een internationaal probleem. Iedereen weet ervan, maar er gebeurt bitter weinig om voor noodzakelijke oplossingen te zorgen. Tegelijk kwam Lies Demeyer tot de vaststelling dat er zo goed als geen enkele song direct handelt over het leven in een rolstoel. Er zijn er wel, maar vaak is het maar een zijdelingse invalhoek in een lied dat andere thema’s bespeelt. Eén zo’n song, waar de rolstoel centraal staat, komt van Tom Waits: op zijn briljante ‘Blue Valentine’ (1978) vind je ‘Kentucky Avenue’, meteen een meesterlijke beschouwing die trouwens teruggaat op een herinnering van Waits, over diens jeugdvriend Kipper…

Hoogtijd voor creatieve duizendpoot Lies om wat aan dat dubbel probleem te doen. We hebben begrepen dat ‘The Wheelchair Blues Project’ vertrok vanuit een eerder beperkte ambitie. Maar Lies heeft via het zelf musiceren, het organisatie van concerten en de begeleiding van artiesten, een ruime kring van uitstekende muzikanten opgebouwd. Tot haar grote verrassing bleken de vrienden die ze contacteerde bijzonder geïnteresseerd om mee te werken aan het schrijven van songs, die uiteindelijk een hele cd zouden omvatten. Ze wist die vrienden zo te motiveren dat ze allemaal hun beste beentje voorzetten, een bewijs van het respect dat ze voor haar hebben. Die ‘allemaal’ omvat negen muzikanten, singer-songwriters en instrumentalisten: behalve Lies zelf, die op elke song meespeelt of zingt, zijn dat chronologisch de snarenwizzard uit Bielefeld, Duitsland, Bad Temper Joe, JD Fox, Fernant Zeste, Broke Ass Benny, Bruno Deneckere, Lieven Tavernier, Timo(thy Van de Gejuchte) en Rianto Delrue, bekende namen in de Gentse sien, die overigens ook mekaar af en toe assisteren. Er zijn tevens een handvol kunstenaars die zich aan art work en lay-out wijdden, onder wie Bart Dieleman, fotograaf Jo Clauwaert en Lies’ moeder Annie Van Vlaenderen. De opnames geschiedden grotendeels in twee… livings in Vinderhoute. De productie lag bij Jonathan Scheerlinck, de ‘echte’ naam van Fernant Zeste. Ondanks de verscheidenheid aan stijlen (en teksten in Engels en Nederlands) bezit ‘Let’s Roll’, zo heet de plaat, daardoor een grote eenheid. Uiteraard vormt blues de ‘harde kern’, maar afwisseling is troef.

De cd bevat alle commentaar die je nodig hebt: de introductietekst vind je in Nederlands en Engels. Daarin lees je dat het hele ‘The Wheelchair Blues Project’ een ode is aan alle mensen die in een ‘onaangepaste wereld’ trachten te overleven in een rolstoel. Maar rollers zijn vechters, iets waar de deelnemende artiesten van doordrongen waren. Soms gaan de teksten specifiek over Lies, maar al even vaak hebben ze universele waarde. Het is eens iets anders dan de love songs die de meeste cd’s in overvloed vullen. Maar het is een andere liefde die ‘Let’s Roll’ vult, een persoonlijke emotionele rollercoaster die iets wil brijdagen aan de manier waarop de wereld naar rolstoelgebruikers kijkt.

De fraaie foto op de voorzijde van het cd boekje, hoor je ook in de opener van de cd, het geratel van de spaken van de afgebeelde rolstoel… waarna de bluesstem en zijn slide (weissenborn) van Bad Temper Joe zich op ‘Life On Wheels’ storten. Verderop brengt hij nog een tweede song, ‘Take The Good (Along With The Bad)’. Ook de daaropvolgende bijdrage van JD Fox, artiestennaam van Jan De Vos (drummer van The Machines en Derek & The Dirt), zit vol deep south soul, zoals hij dat al bracht in zijn hommages aan Spooner Oldham en Donnie Fritts. Zeer knap vinden we het catchy en meezingbare ‘Putting The Wheels In Motion’ van Bruno Deneckere, die zijn reputatie als songsmid weer eens helemaal waarmaakt.

‘Geen Mens op Straat die het beseft’ van de alweer briljante Lieven Tavernier zit vol clevere woordspelingen en zorgt er voor dat ook humor op de cd hoogtij viert. Dat lukt Rianto Delrue evenzeer met ‘Most Everywhere’, dat grossiert in fijne doordenkers. Een sterk staaltje sfeerschepping is ‘Wheelchair Blues #8 (Let’s Roll)’ van Fernant Zeste  (schuilnaam van Jonathan Scheerlinck). Het echorijke gitaarspel en de omineuze zang van Fernant plus de piano, het orgel en de hooggestemde, ’ruimtelijke’ backings van Lies maken hier een trip van. Op nummer drie ‘Slowly But Surely’ en het afsluitende ‘Rollen’ (dat laatste met backings door de meeste andere muzikanten) neemt Lies de zang waar. In  'Rollen' zet Lies de praktische problemen nog eens grappig en gevat op een rij. ‘Push’ van schuurpapieren Broke Ass Benny blijft hangen. ‘Ze loopt op Wieltjes’ van Timo en Fernant drijft op een ijzersterk refrein.

Daarmee hebben we de meeste van de elf originele nummers vermeld, maar de hele cd drijft op een constant hoog niveau. Dat is ook het enige wat echt telt: dat de muziek aanspreekt. Missie geslaagd? Daar zijn we heel zeker van, en niet alleen omwille van het unieke onderwerp. Loopt het in het dagelijkse leven al eens stroef, dan loopt ‘Let’s Roll’ op rolletjes. Misschien helpt het om de juiste mensen aan het werk te zetten en het leven van de rolstoelgebruiker te verlichten waar het kan. Dat ‘The Wheelchair Blues Project’ aantoont dat je met volharding en creativiteit dingen in beweging kan zetten, is een niet te versmaden bonus. Hopelijk kan het project ook live van start gaan: we vernemen dat de deelnemers niets liever zouden willen.

Antoine Légat.